Średniowieczne początki Oslo.
Niedługo po założeniu przez króla Haralda III Surowego miasto rozwinęło się i przekształciło w biskupstwo, a niedługo po tym, za panowania Haakona V Długonogiego stało się stolicą pod koniec XIII wieku. Po unii personalnej z Danią, miasto straciło swoją silną pozycję ekonomiczną i utraciło status stołeczny, a Norwegia stała się zależna od Danii na ponad cztery stulecia.
W trakcie tego czasu na rozwój miasta duży wpływ miała reformacja w 1537, podczas której powstał Narodowy Kościół protestancki i kraj stał się niezależny od kościoła katolickiego.
Pożar i odbudowa miasta – jako „Christiania”.
Miasto zniszczone zostało podczas ogromnego, trzydniowego pożaru w 1624. Legenda głosi, że został on wzniecony przez czarownice! Po kilku kolejnych pożarach, król Danii i Norwegii, Chrystian IV Oldenburg postanowił odbudować miasto po drugiej stronie dzielnicy Bjørvika, w pobliżu strategicznie położonej na wzgórzu nad morzem, twierdzy Akershus (Akershus Festning).
Po protestach ludności i interwencji króla powstało nowe, renesansowe miasto, zbudowane na planie kwadratu. W tym czasie powstały pierwsze domy, rozbudowano port i miasto rozwinęło się dzięki handlowi.
Zerwanie unii ze Szwecją.
W 1814 miasto ponownie stało się stolicą kraju, w tym samym czasie zawarta została unia ze Szwecją i napisana została konstytucja kraju. Ze względu na swoją nową funkcje miasto potrzebowało nowych budynków, przez co zyskało nowoczesny wygląd. Wybudowano także monumentalny symbol niepodległości – Pałac Królewski (Det Kongelige Slottet).
Ponowna zmiana nazwy na „Oslo”.
Pięć lat później, miasto stało się ponownie stolicą Norwegii, gdy przerwana została unia ze Szwecją. W 1924 powrócono do starodawnej nazwy miasta, Oslo. W połowie XX wieku Oslo połączyło się z sąsiednim Aker.